...

   خدایا بغض راه گلوی خسته و پر ناله ام را بسته است. 

   دلتنگی امانم را بریده است. دلم برایت تنگ تنگ تنگ است.

   خیلی تنگ...

    کی میشود مرا از این قفس وحشتناک رها کنی ؟

    کی می شود که روح خسته و نالان مرا طلب کنی؟

    خدا، روح من سالهاست که هوای پریدن دارد.

    عزیزمن !  تا کی میتوانم در فراغ تو به سر کنم.

    بنگر چگونه اشک گونه های بی رمق مرا طراوت بخشیده است...

     ای خدا !  تمنای وصال تو تا  اینهمه مرا طاقت نیست...

     تو را میخواهم . نمیخواهی تمنای این روح نا آرام را با وصالت به هلهله

     بنشانی؟

     ..........

      نگار من !  نکند اشتیاق من به رفتن از سر اخلاص نباشد؟

      نکند دلیلش تاب وتوان کم من باشد که نمیتوانم مشقت های مسئولی

      این عالم را تحمل کنم؟؟   

      الها ! میترسم... میترسم از اینکه شوق من برای رسیدن به بارگاه

      کبریائیت  از سرعشق خالصانه نباشد ... 

      معبود من ! نمیدانم ."توخود بر من آگاه تری".

       اما من هر لحظه در اشتیاق وصال تو تازه تر میشوم.

      خودت دستگیرم باش و مرا راهنما.

       ای تمام امید و خواسته من...

        ای حبیبم...

"بر گرفته از دل"